ΜΙΑ από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής παραμένει, ακόμη και σήμερα, η διά βίου ένωση δύο ανθρώπων, η οποία γιορτάζεται με μεγάλη λαμπρότητα και αθρόα συμμετοχή κόσμου από την αρχαιοελληνική εποχή. Έναν τέτοιο γάμο, λοιπόν, θα παρακολουθήσουμε αμέσως παρακάτω.
Όταν είχαν ήδη κανονιστεί οι νομικές σχέσεις και τα γαμικά συμβόλαια των νεονύμφων, το επόμενο βήμα ήταν, όπως συμβαίνει και σήμερα, η θρησκευτική τελετή του γάμου? αυτό ήταν απολύτως απαραίτητο, επειδή η μη τήρηση του θρησκευτικού τύπου συνεπαγόταν τη μη γνησιότητα των τέκνων και τα νόθα τέκνα δεν μπορούσαν να φέρουν μετά την ενηλικίωσή τους τον τίτλο του πολίτη.
Όταν είχαν ήδη κανονιστεί οι νομικές σχέσεις και τα γαμικά συμβόλαια των νεονύμφων, το επόμενο βήμα ήταν, όπως συμβαίνει και σήμερα, η θρησκευτική τελετή του γάμου? αυτό ήταν απολύτως απαραίτητο, επειδή η μη τήρηση του θρησκευτικού τύπου συνεπαγόταν τη μη γνησιότητα των τέκνων και τα νόθα τέκνα δεν μπορούσαν να φέρουν μετά την ενηλικίωσή τους τον τίτλο του πολίτη.
Γιατί η απόκτηση νόμιμων και γνήσιων τέκνων, αποτελούσε τον κύριο σκοπό, για τον οποίο οι Έλληνες, και ειδικότερα οι Αθηναίοι, παντρεύονταν? χαρακτηριστικό και διαφωτιστικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα του ρήτορα Δημοσθένη (Κατά Νεαίρας, LIX, §122): «… γιατί αυτό θα “πει γάμος, δηλαδή να κάνει παιδιά και να εγγράψει τα παιδιά του… στους δημότες και να παντρεύει τις θυγατέρες του… με πολίτες. Γιατί… τις γυναίκες τις έχουμε, για να μας κάνουν παιδιά και για πιστούς φύλακες του σπιτιού…».
Ο χρόνος, ωστόσο, που θα γινόταν ο γάμος δεν ήταν τυχαίος, αλλά περιοριζόταν τόσο ως προς την εποχή όσο και τις ημέρες του μήνα. Σχετικά με τον προσδιορισμό της καταλληλότερης ημέρας για την τέλεσή του υπάρχει διαφωνία μεταξύ των αρχαίων. Ο Ησίοδος την επικεντρώνει στην τέταρτη ημέρα του μήνα χωρίς να ξεκαθαρίζει αν εννοεί την τέταρτη μετρώντας από την αρχή ή το τέλος του μήνα, αλλά διασταυρώνοντας τα λεγόμενά του με όσα γράφει ο Πρόκλος καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αναφέρεται στην τέταρτη ημέρα από την αρχή του μήνα? άλλοι πάλι σημειώνουν ως ημέρα του γάμου αυτήν που θα είχε πανσέληνο, γι” αυτό και στον Ευριπίδη (Ιφ. Αυλ. 787) όταν η Κλυταιμνήστρα ρωτάει τον Αγαμέμνονα πότε θα γίνει ο γάμος της κόρης τους, εκείνος αποκρίνεται «όταν συμπληρωθεί ο κύκλος της σελήνης»? κάτι παρόμοιο αναφέρουν ο Δίων ο Χρυσόστομος (Ζ’,70) και ο Πίνδαρος (Ίσθμ. Ζ’,44). Ως προς την εποχή του έτους οι αρχαίοι προτιμούσαν για τους γάμους τον χειμώνα ―λίγο παράξενο για “μας σήμερα― και μάλιστα οι Αθηναίοι είχαν ονομάσει «Γαμηλιώνα» τον μήνα κατά τον οποίο γίνονταν οι γαμήλιες τελετές και που συνέπιπτε με τον δικό μας Ιανουάριο. Πάντως, ούτε η ημέρα ούτε ο μήνας ήταν εντελώς υποχρεωτικά? επομένως κάποιες παρεκκλίσεις γίνονταν δεκτές.
Μολονότι στους αρχαίους Έλληνες οι γάμοι ήταν περιβεβλημένοι με σπουδαίο και επίσημο θρησκευτικό χαρακτήρα και πολλές φορές επιβεβαιώνονταν με όρκο σε βωμούς ή ναούς θεών, λίγες τέτοιες μαρτυρίες έχουν διασωθεί, όπως π.χ. στον Πλούταρχο, που περιγράφει ότι η ιέρεια της Δήμητρας εφάρμοζε στους νυμφευόμενους τα πατροπαράδοτα έθιμα, ενώ ο Ζωναράς μνημονεύει ότι στην Αθήνα η ιέρεια της Αθηνάς εισερχόταν προς τους νεόγαμους κρατώντας την ιερή αιγίδα. Αφού στην αρχαιότητα οποιαδήποτε πράξη, ακόμη και η πιο ασήμαντη, επιχειρούνταν μόνο μετά την επίκληση των θεών, σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν δυνατόν ο γάμος να γίνεται χωρίς θυσίες και άλλες τελετές σε διάφορους θεούς και θεές, υπό την προστασία των οποίων η αρχαιοελληνική θρησκεία έτασσε τον γάμο.
Η σπουδαιότερη απ” όλες τις θρησκευτικές γαμήλιες τελετές ήταν η θυσία που προσφερόταν σε όλους τους θεούς-προστάτες του γάμου. Ονομαζόταν «προτέλεια γάμων», που σημαίνει ότι τελούνταν πριν (ίσως και την παραμονή) του γάμου και αποτελούσε την ολοκλήρωση, το «τέλος»? σημειωτέον ότι την προτέλεια θυσία προσέφερε ο πατέρας της νύφης. Ως θεοί στους οποίους ήταν καθιερωμένο να προσφέρουν αυτή τη θυσία ή και άλλες διάφορες δεήσεις υπέρ ευοδώσεως του γάμου και ευημερίας των μελλονύμφων, αναφέρονται πέντε: ο Δίας, η Ήρα, η Αφροδίτη, η Πειθώ και η Άρτεμις (που την επικαλούνταν οι γυναίκες στις ωδίνες του τοκετού). Ο Φανόδημος μας πληροφορεί ότι οι Αθηναίοι θυσίαζαν επιπλέον και προσεύχονταν υπέρ αποκτήσεως απογόνων στους Τριτοπάτορες, ανέμους ή θεούς-φύλακες των ανέμων. Σ” αυτή την περίπτωση θυσίαζαν μόσχους ή δαμάλεις για τον συμβολικό χαρακτήρα της ακακίας και της αθωότητας? γι” αυτό αφαιρούσαν και τη χολή ―σύμβολο πικρίας― από τα σφάγια και την πετούσαν. Υπήρχε, ακόμη, και η στιγμή της ένορκης διαβεβαίωσης του ζεύγους, μαζί με τους πατέρες και συγγενείς του, ενώπιον των θεών, ότι θα ζήσουν επί κοινωνία βίου και θα γεννήσουν παιδιά σύμφωνα με τον νόμο.
Περίφημη, επίσης, τελετή ήταν και αυτή της απολούσεως ή λουτρόν, που γινόταν την ημέρα του γάμου από τον γαμπρό και τη νύφη μαζί, με νερό από την επισημότερη πηγή ή ποταμό κάθε τόπου, όπως στην Αθήνα από την ωραία κρήνη Καλλιρρόη ή στη Θήβα από τον ποταμό Ισμηνό ή στην Τροία από τον Σκάμανδρο ή στη Μαγνησία από τον Μαίανδρο. Απαιτούνταν, πάντως, ζων ύδωρ από ποτάμι ή πηγή, επειδή με το ζωντανό (μη στάσιμο) νερό συμβολιζόταν η συνέχεια της ζωής της οικογένειας, δηλαδή η απόκτηση απογόνων των νυμφευομένων. Αυτά, λοιπόν, τα νερά τα έφερνε συνήθως κάποιο παιδί από τους πλησιέστερους συγγενείς, είτε του γαμπρού είτε της νύφης, και ονομαζόταν λουτροφόρος. [Αξίζει να αναφερθεί αναλογικά ότι και κατά τα έθιμα της ταφής των αρχαίων, σε περίπτωση που πέθαινε κάποιος ανύμφευτος, παραστεκόταν κάποιος λουτροφόρος κρατώντας μία υδρία με νερό].
Μία άλλη συνηθισμένη προπαρασκευαστική πράξη του γάμου ήταν η προσφορά χοών και απαρχών. Οι μελλόνυμφοι πρόσφεραν δηλαδή τις άκρες των μαλλιών τους στο μνήμα της Ιφινόης. Σχετικά με τη Δήλο διηγείται ο Ηρόδοτος (Δ’, 34) ότι οι νύφες προ του γάμου έκοβαν μία κοτσίδα από τα μαλλιά τους και την περιτύλιγαν σε άτρακτο συμβολίζοντας τα οικιακά έργα, στα οποία θα αφιερώνονταν, ενώ οι γαμπροί τύλιγαν κάποια κοτσίδα τους γύρω από χορτάρι, σε ένδειξη των γεωργικών έργων, με τα οποία θα καταπιάνονταν στην υπόλοιπη ζωή τους.
Αμέσως μετά, και αναπόσπαστα με τις προτέλειες θυσίες, ακολουθούσε το τραπέζι του γάμου, η λεγόμενη θοίνη, ένα έθιμο που πέρασε μέσα από τη ρωμαϊκή, τη βυζαντινή και την εποχή της Τουρκοκρατίας και διατηρείται απαράλλακτο ακόμη και στις μέρες μας. Έχοντας στον νου μας την αντίληψη που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή για τις γυναίκες, δεν θα μας ξενίσει το γεγονός ότι στο τραπέζι του γάμου υπήρχε ιδιαίτερη θέση γι” αυτές, στη μέση των οποίων καθόταν η νύφη καλυμμένη.
Είναι αξιοσημείωτο ότι γι” αυτό τον λόγο ήταν επιβεβλημένη και η παρουσία γυναικονόμων. Επειδή στους γάμους παρευρίσκονταν και γυναίκες, ήταν απαγορευμένη λόγω ασφαλείας η είσοδος στους ανθρώπους με ανήθικο βίο – όπως εξάλλου δεν τους επιτρεπόταν να παραστέκονται στις γεννήσεις. Γι” αυτό και υπήρχε περιορισμένος αριθμός καλεσμένων στο τραπέζι, ο οποίος προσήγγιζε τους 20. Στην Αθήνα ο αριθμός τους όφειλε να μην υπερβαίνει τους 30, ενώ στο Άργος έφτανε στους 10 άνδρες και 10 γυναίκες.
Ο αριθμός, επομένως, των συνδαιτημόνων του τραπεζιού του γάμου άλλαζε ανάλογα με τον τόπο και την εποχή, αλλά πάντως ήταν πολύ περιορισμένος σε σχέση με τα ρωμαιοβυζαντινά και σημερινά έθιμα. Ο Λουκιανός περιγράφει ότι οι γυναίκες κατέχουν ολόκληρη τη δεξιά πτέρυγα σ” ένα γάμο, ενώ στον Αθήναιο φτάνουν να κάθονται σε τέσσερα τραπέζια, αν και οι άνδρες τις υπερβαίνουν ως προς δύο επιπλέον τραπέζια.
Όλη, βέβαια, η γιορτινή συνεστίαση οργανωνόταν από τον πατέρα της νύφης στο σπίτι του και είχε εκτός από μία τελετή, που περιλαμβανόταν στα έθιμα του γάμου, και μία άλλη πολύ σημαντικότερη πτυχή: η παρουσία των συγγενών και φίλων ήταν αναγκαία, επειδή εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν έγγραφα συμβολαιογραφικά ή εκκλησιαστικά, που να βεβαιώνουν την τέλεση του γάμου, οπότε ήταν ευτύχημα να συγκεντρώσεις όσο το δυνατόν περισσότερους, σε περίπτωση που θα χρειαζόταν να αποδειχθεί ο γάμος? γι” αυτό χρησίμευαν οι προσκεκλημένοι στην τελετή και στο τραπέζι του γάμου. Και πράγματι αναφέρεται στον Ισαίο (Περί Κιρ. κλ. 9, 18, 20) μία περίπτωση, όπου ενώπιον δικαστηρίου αποδεικνύεται, από προσκεκλημένο σε τραπέζι γάμου, ότι μία γυναίκα ήταν πράγματι νόμιμη σύζυγος ενός άνδρα.
Αυτό, λοιπόν, το γλέντι του γάμου αποτελούσε και την τελευταία πράξη στο σπίτι της νύφης, αφού αμέσως μετά άρχιζε η μετάβασή της εν πομπή στο σπίτι του γαμπρού. 
Κατά το βραδάκι περίπου, στην πατρική ακόμη οικία, η νύφη ανέβαινε σε άμαξα, την κλινίδα, που την έσερναν γαϊδουράκια ή βόδια, και έπαιρνε θέση ανάμεσα στον νυμφίο και στον παράνυμφο, που ήταν κάποιος στενός συγγενής ή φίλος. Όλοι μαζί προχωρούσαν προς την οικία του γαμπρού. Η νύφη σ” αυτή την πομπική μετάβαση ήταν λαμπροστολισμένη και προπαντός φορούσε πάρα πολλά αρώματα, όπως εξάλλου και ο νυμφίος. Επίσης, το ζεύγος φορούσε στεφάνι (τα «στέφανα» διατηρούνται ακόμη και στις μέρες μας) από διάφορα φυτά αφιερωμένα στην Αφροδίτη και πιο συγκεκριμένα στη Βοιωτία από σπαράγγια, λόγω της συμβολικής τους σημασίας, ότι δηλαδή, όπως στα σπαράγγια από τραχύτατα αγκάθια αναδύονται γλυκύτατοι καρποί, έτσι και ο καθένας από τους δύο θα παρείχε ήμερη και γλυκιά συμβίωση στον άλλον. Όμοιο στεφάνι, ωστόσο, φορούσαν και όσοι τους συνόδευαν. Η συνολική εικόνα, βέβαια, του νυμφίου και της νύφης ήταν εορταστική. Δεν φορούσαν ποικιλόχρωμα ή κόκκινα, αλλά ολόλευκα ρούχα, για να συμβολίζουν την απουσία φθοράς όχι τόσο στο σώμα τους όσο στη μεταξύ τους σχέση.
Κατά το βραδάκι περίπου, στην πατρική ακόμη οικία, η νύφη ανέβαινε σε άμαξα, την κλινίδα, που την έσερναν γαϊδουράκια ή βόδια, και έπαιρνε θέση ανάμεσα στον νυμφίο και στον παράνυμφο, που ήταν κάποιος στενός συγγενής ή φίλος. Όλοι μαζί προχωρούσαν προς την οικία του γαμπρού. Η νύφη σ” αυτή την πομπική μετάβαση ήταν λαμπροστολισμένη και προπαντός φορούσε πάρα πολλά αρώματα, όπως εξάλλου και ο νυμφίος. Επίσης, το ζεύγος φορούσε στεφάνι (τα «στέφανα» διατηρούνται ακόμη και στις μέρες μας) από διάφορα φυτά αφιερωμένα στην Αφροδίτη και πιο συγκεκριμένα στη Βοιωτία από σπαράγγια, λόγω της συμβολικής τους σημασίας, ότι δηλαδή, όπως στα σπαράγγια από τραχύτατα αγκάθια αναδύονται γλυκύτατοι καρποί, έτσι και ο καθένας από τους δύο θα παρείχε ήμερη και γλυκιά συμβίωση στον άλλον. Όμοιο στεφάνι, ωστόσο, φορούσαν και όσοι τους συνόδευαν. Η συνολική εικόνα, βέβαια, του νυμφίου και της νύφης ήταν εορταστική. Δεν φορούσαν ποικιλόχρωμα ή κόκκινα, αλλά ολόλευκα ρούχα, για να συμβολίζουν την απουσία φθοράς όχι τόσο στο σώμα τους όσο στη μεταξύ τους σχέση.
Μ” αυτό τον τρόπο και με τέτοιο στολισμό, η πομπή από το πατρικό σπίτι της νύφης άρχιζε να κατευθύνεται προς την οικία του γαμπρού, με τους ήχους κιθάρας και αυλών ―όπως γίνεται σήμερα στην επαρχία κυρίως και σε παραδοσιακούς γάμους― ενώ ο κόσμος τραγουδούσε τα άσματα του Υμεναίου. Ο Υμέναιος ήταν γιος της Τερψιχόρης και θεός-προστάτης του γάμου. Θρυλείται δε ότι είχε σώσει και είχε μεταφέρει στην πατρίδα τους πολλές Αθηναίες, που είχαν αιχμαλωτιστεί από πειρατές. Ως ανταμοιβή του επέτρεψαν, αν και ήταν Αργείος, να πάρει μία απ” αυτές τις κόρες, την οποία αγαπούσε και έτσι συνδέθηκε η μνήμη του με την τελετή του γάμου.
Το φάσμα, βέβαια, των τραγουδιών περιλάμβανε και άλλα εγκώμια του γάμου, ενώ οι αυλοί που τα συνόδευαν ήταν δύο, ο ένας μικρότερος και ο άλλος μεγαλύτερος, συμβολίζοντας έτσι τη συμφωνία μεταξύ των νεονύμφων αλλά συγχρόνως και την προσήκουσα υπεροχή του άνδρα απέναντι στη γυναίκα. Τους αυλούς και τις κιθάρες έπαιζαν αυλητρίδες και κιθαριστές, που πληρώνονταν γι” αυτό, όπως γίνεται περίπου σήμερα με τους οργανοπαίχτες στο τραπέζι του γάμου. Μπροστά σ” αυτή την επισημότατη πράξη του ιδιωτικού βίου και το σπίτι του νυμφίου ήταν πανηγυρικά διακοσμημένο και ιδίως οι πόρτες του, που ήταν στολισμένες με διάφορα στεφάνια από δάφνες και ελιά.
Σ” αυτή, όμως, την πανηγυρική νυφική πομπή, και ο γαμπρός ξεκινούσε από το σπίτι της νύφης, μόνο αν ήταν ο πρώτος του γάμος, γιατί αν ήταν η δεύτερη φορά που παντρευόταν, τότε τον αντικαθιστούσε ένας συγγενής ή φίλος του, ο οποίος έπρεπε να οδηγήσει τη νύφη στον γαμπρό ―όπως συμβαίνει, άλλωστε, και σήμερα, ως τα σκαλοπάτια της εκκλησίας― και γι” αυτό ονομαζόταν νυμφαγωγός.
Επιπλέον η νύφη είχε ως συνοδεία και τις δούλες της. Αυτή που συμπορευόταν με τους γονείς της και είχε τη γενική εποπτεία του γάμου, ονομαζόταν νυμφεύτρια, ενώ αυτή που είχε στην ευθύνη της τις θυσίες λεγόταν δημιουργός. Η μητέρα της νύφης βάδιζε πεζή πίσω απ” την άμαξα του ζεύγους, κρατώντας αναμμένες δάδες, όπως πρόσταζε το έθιμο? γι” αυτό και, όταν ο Αγαμέμνων θέλησε να κρατήσει στον γάμο της κόρης του, Ιφιγένειας, τις δάδες, η Κλυταιμνήστρα τού το απαγόρευσε λέγοντάς του ότι μόνο η μητέρα της νύφης πρέπει να το κάνει αυτό (Ευρ. Ιφ. Αυλ. 734).
Αλλά και στην πόρτα του σπιτιού του γαμπρού περίμενε, επίσης, η μητέρα του την πομπή κρατώντας δάδες, για να συνοδεύσει τη νύφη στη συζυγική κρεβατοκάμαρα. Εκτός, βέβαια, από τον στολισμό του σπιτιού του νυμφίου και της υποδοχής από τη μητέρα του, γίνονταν και άλλες προετοιμασίες: έξω από το δωμάτιο της νύφης κρεμούσαν ένα γουδοχέρι και εκείνη κρατούσε μπαίνοντας ένα κόσκινο, ως σύμβολα των οικιακών ασχολιών, στις οποίες θα προΐστατο στο εξής ως οικοδέσποινα.
Εκτός από τα παραπάνω έθιμα υπήρχαν και κάποια άλλα, τα οποία όμως διέφεραν από τόπο σε τόπο? και πριν απ” όλα, στην αρχαία Αθήνα στα τραπέζια των γάμων, ένα παιδί, που ζούσαν και οι δύο γονείς του, φορώντας στο κεφάλι του ένα στεφάνι από αγκάθια και κλαδιά βελανιδιάς περιέφερε ένα καλάθι γεμάτο ψωμιά, λέγοντας τη συμβολική έκφραση: «διώξανε το κακό, βρήκανε το καλύτερο», δείχνοντας έτσι τη μετάβαση του ζευγαριού από τη μοναχική και άγρια ζωή στη συζυγική τελειότητα και αυτάρκεια, που την υπαινίσσεται το ψωμί, όπως εξηγούν ο Παυσανίας και ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης.
Στη Βοιωτία, επίσης, σύμφωνα με το τοπικό έθιμο, μόλις η νύφη έφτανε στο σπίτι του γαμπρού, έβαζαν φωτιά και έκαιγαν τον άξονα της άμαξας μπροστά από το συζυγικό σπίτι? η καταστροφή αυτή του άξονα συμβόλιζε ότι η νύφη δεν θα είχε πια τη δυνατότητα να εγκαταλείψει τη νέα της οικία, δεδομένου ότι δεν θα υπήρχε δήθεν μεταφορικό μέσο, για να γυρίσει στο πατρικό της σπίτι. Επρόκειτο πια ―και όλοι το εύχονταν― να παραμείνει ως τον θάνατό της στο πλευρό του άντρα της.
Ένα, ακόμη, αλλά αρκετά περίεργο, έθιμο μας διηγείται ο Κούρτιος (VIII, 4,27) για τη Μακεδονία, όπου κατά τους γάμους το ζεύγος μοιράζεται ψωμί, που το κόβουν με ξίφος και το τρώνε και οι δύο μαζί? ακόμη και αυτό, όμως, το έθιμο έχει διατηρηθεί ―τουλάχιστον τον προηγούμενο αιώνα― στην Ήπειρο, με τη διαφορά ότι το ψωμί το κόβουν με τα χέρια τους και το τρώνε ο γαμπρός και η νύφη.
Γενικότερο, ωστόσο, έθιμο στην αρχαία Ελλάδα ήταν η διανομή της γαμήλιας πίτας, που την έφτιαχναν με συστατικά, που συμβολικά αναφέρονταν στην κατοπινή κατάσταση του γάμου, δηλαδή σουσάμι αντιπροσωπευτικό της γονιμότητας και μέλι για τη γλυκύτητά του, με την οποία όλοι θα εύχονταν να κυλήσει η συμβίωση των νεονύμφων. Το μοίρασμα, βέβαια, γλυκών δεν λείπει ούτε από τις σημερινές παραδοσιακές συνήθειες γύρω από τον γάμο. Αναμφίβολα την ίδια συμβολική σημασία είχε και το γλυκό κυδώνι, που υποχρεωνόταν η νύφη να φάει, πριν εισέλθει στη νυφική κρεβατοκάμαρα, δείχνοντας ότι κάθε κουβέντα που θα έβγαινε από το στόμα της έπρεπε να είναι ωραία και γλυκιά.
Μετά από όλ” αυτά, η νύφη, καλυμμένη με το πέπλο της, έμπαινε στον νυφικό θάλαμο, όπου ήταν η γαμήλια κλίνη? το δωμάτιο αυτό ονομαζόταν παστάδα. Από την πόρτα, λοιπόν, της παστάδας νεαρές κοπέλες τραγουδούσαν διάφορα άσματα, τα λεγόμενα επιθαλάμια. Μόλις εισέρχονταν οι νεόνυμφοι στο δωμάτιό τους, οι φίλοι τούς έκλειναν την πόρτα και έκαναν διάφορα αστεία πειράζοντάς τους με διάφορα επινοήματα ή θορύβους ή χτυπήματα της πόρτας. Πάντως, ακόμη και στις μέρες μας, συνηθίζεται ο στολισμός του δωματίου του ζευγαριού όπως και του κρεβατιού τους.
Μετά την πρώτη νύχτα γάμου, που την καλούσαν μυστική νύχτα, ήταν έθιμο να αποχωρίζεται ο γαμπρός για μία ημέρα τη νύφη. Πήγαινε στο σπίτι του πεθερού, στον οποίο η νύφη έστελνε δώρο ένα πανωφόρι πολυτελείας, σαν να ήθελε να εξαγοράσει έτσι την επιστροφή του γαμπρού κοντά της.
Η ημέρα μετά τη μυστική νύχτα ονομαζόταν απαύλια, γιατί ο νυμφίος «απηυλίζετο», δηλαδή έφευγε από το σπίτι του και το δώρο που έστελνε η νύφη στον πατέρα της, λεγόταν απαυλιστηρία χλανίς.
Την επομένη ημέρα επέστρεφε ο γαμπρός στο σπίτι του. Μαζί με τους συγγενείς και φίλους έδιναν στη νύφη τα δώρα, που λέγονταν ανακαλυπτήρια δώρα, γιατί η νύφη για πρώτη φορά αποκάλυπτε το πρόσωπό της, που το έκρυβε ως τότε με πέπλο. Η διαφορά, σ” αυτό το σημείο, με τα σημερινά δεδομένα είναι ότι εμείς σήμερα προσφέρουμε τα δώρα συνήθως πριν την τελετή του γάμου.
Η λεπτομερής απαρίθμηση των γενικών και τοπικών εθίμων και πρακτικών του γάμου, που συνηθίζονταν στην Αρχαία Ελλάδα, θα απαιτούσε πολλές σελίδες και θα γινόταν κουραστική? αν και παρουσιάστηκαν μόνο μερικές ενδεικτικές στιγμές από έναν αρχαιοελληνικό γάμο, είναι βέβαιο ότι αν μπορούσαμε να αποδεχθούμε μία τέτοια πρόσκληση και να βλέπαμε από κοντά όλη τη διαδικασία, δεν θα μας φαίνονταν όλα τόσο παράξενα και πρωτόγνωρα, γιατί πολλά απ” αυτά επιζούν ακόμη και σήμερα, πράγμα που βεβαιώνει την αδιάρρηκτη συνέχεια της ελληνικής παράδοσης. Αναμφίβολα, πάντως, θα περνούσαμε πάρα πολύ ωραία!
…………………………………………………………………………………………
Αρχαία Ελληνικά έθιμα (Γάμος – Βάπτισμα – Νεκρώσιμη Τελετή)
Η γαμήλια τελετή:
Ο μήνας, κατά την οποίο γίνονταν οι γάμοι, ήταν ο εκ του γεγονότος αυτού ονομαζόμενος ο Γαμηλιών (ο δικός μας Ιανουάριος ).
Η μελλόνυμφη αφιέρωνε την προηγούμενη μέρα του γάμου της ένα βόστρυχο (μπούκλα) από τα μαλλιά της στο ναό της Αρτέμιδος, παρθένα αυτή στην αειπάρθενο θεά. Την ίδια ημέρα έκανε το νυφικό της λουτρό με νερό από την πηγή της Καλλιρρόης, διότι εθεωρείτο κατά παράδοση ως γονιμοποιό. Το πρωί της ημέρας του γάμου φίλες της της φορούσαν λευκό πέπλο και στόλιζαν τα μαλλιά της με λουλούδια, που τα μάζευαν οι ίδιες, τραγουδώντας της και γαμήλια άσματα, τους «υμέναιους».
Η Βάπτιση:
Ο πατέρας της, ενώπιον αυτών και συγγενών και φίλων, στη συνέχεια, την έφερνε μπροστά στον βωμό της οικογενειακής Εστίας, 
όπου την περίμενε ο γαμπρός. Ένας ιερέας του Διός Τελείου, προστάτη του γάμου, αφού είχε θυσιάσει μικρό μοσχαράκι, και του είχε αφαιρέσει τη χολή- για να μην πικράνει τίποτα το γάμο, ψάλλοντας καθιερωμένες ευχές, της έδινε να φάει μισό μήλο (το αγαπημένο φρούτο της Αφροδίτης) και το άλλο μισό στον μνηστήρα της.
Μετά απ` αυτό ο πατέρας της νύφης παίρνοντας το χέρι της το απίθωνε στο χέρι του γαμπρού λέγοντας του:
όπου την περίμενε ο γαμπρός. Ένας ιερέας του Διός Τελείου, προστάτη του γάμου, αφού είχε θυσιάσει μικρό μοσχαράκι, και του είχε αφαιρέσει τη χολή- για να μην πικράνει τίποτα το γάμο, ψάλλοντας καθιερωμένες ευχές, της έδινε να φάει μισό μήλο (το αγαπημένο φρούτο της Αφροδίτης) και το άλλο μισό στον μνηστήρα της.Μετά απ` αυτό ο πατέρας της νύφης παίρνοντας το χέρι της το απίθωνε στο χέρι του γαμπρού λέγοντας του:
«Σου δίνω την κόρη μου για να την αγαπάς και να κάνης μαζί της νόμιμα παιδιά».
_Ο γαμπρός απαντούσε: «Τη δέχομαι».
_Ο πατέρας τότε δήλωνε: «Σου δίνω ως προίκα το τάδε ποσό και τα δείνα έπιπλα και σκεύη κουζίνας».
_Ο γαμπρός απαντούσε: «Και εγώ σου ανταποδίδω «τας εγγύας» (τις υποθήκες επί ακινήτων μου, ίσης αξίας με την προίκα, ως εμπράγματη ασφάλειά της, σε περίπτωση διαλύσεως του γάμου). Αυτός ο καθιερωμένος διάλογος, διεξαγόμενος ενώπιον του ιερέως και των συγγενών και φίλων, ήταν η πανηγυρική διακήρυξη και ληξιαρχική πράξη του γάμου, ο οποίος χωρίς αυτή την τελετή, εθεωρείτο ανυπόστατος.
Μετά παρακάθονταν όλοι σε γεύμα, έτρωγαν ψωμί ευλογημένο από τον ιερέα και ως επιδόρπιο γλυκό με μέλι και σουσάμι, σύμβολο εφορίας, και έπιναν κεκραμένο οίνο ευχόμενοι στους νεόγαμους αγαπημένο βίο, πολυγονία και αρρενογονία.
_Ο γαμπρός απαντούσε: «Τη δέχομαι».
_Ο πατέρας τότε δήλωνε: «Σου δίνω ως προίκα το τάδε ποσό και τα δείνα έπιπλα και σκεύη κουζίνας».
_Ο γαμπρός απαντούσε: «Και εγώ σου ανταποδίδω «τας εγγύας» (τις υποθήκες επί ακινήτων μου, ίσης αξίας με την προίκα, ως εμπράγματη ασφάλειά της, σε περίπτωση διαλύσεως του γάμου). Αυτός ο καθιερωμένος διάλογος, διεξαγόμενος ενώπιον του ιερέως και των συγγενών και φίλων, ήταν η πανηγυρική διακήρυξη και ληξιαρχική πράξη του γάμου, ο οποίος χωρίς αυτή την τελετή, εθεωρείτο ανυπόστατος.
Μετά παρακάθονταν όλοι σε γεύμα, έτρωγαν ψωμί ευλογημένο από τον ιερέα και ως επιδόρπιο γλυκό με μέλι και σουσάμι, σύμβολο εφορίας, και έπιναν κεκραμένο οίνο ευχόμενοι στους νεόγαμους αγαπημένο βίο, πολυγονία και αρρενογονία.
[Η γαμήλια τελετή πανάρχαιος Ελληνικός ηθικός θεσμός που μόνον σε πολιτισμένους λαούς ήτανε εφικτός, ενώ οι βάρβαροι θεωρούσαν τη γυναίκα ως αντικείμενο συναλλαγής], (το νυφικό πέπλο και αυτό Ελληνικό εφεύρημα είναι!!!).
……….
……….
Η Βάπτιση:
«Αφ” Εστίας άρχεσθαι»
Πανελληνίως το ιερώτερο μέρος της οικίας, όπως και της πόλεως-κράτους, ήταν ο εγκαθιδρυμένος βωμός της παρθένου θεάς Εστίας, της οποίας το εξαγνιστικό πύρ έπρεπε να παραμένη άσβεστο.
Πανελληνίως το ιερώτερο μέρος της οικίας, όπως και της πόλεως-κράτους, ήταν ο εγκαθιδρυμένος βωμός της παρθένου θεάς Εστίας, της οποίας το εξαγνιστικό πύρ έπρεπε να παραμένη άσβεστο.
Εθεωρείτο, μαζί με τους λοιπούς εφέστιους θεούς του ευρύτερου οίκου της φράτρας (σόϊ) ως η άγρυπνη προστάτιδα της ηθικής συνοχής και του αδιάσπαστου συνδέσμου τών μελών της οικογένειας.
Όλες οι σημαντικές για την οικογένεια στιγμές, από την είσοδο της νύφης στον οίκο του συζύγου μέχρι και του θανάτου τών γεναρχών, «αφ” Εστίας» άρχιζαν.
Στον βωμό της απετίθεντο οι πρώτες ευκτήριες προσφορές και θυσίες της οικογένειας, σ” αυτήν τα γεννώμενα τέκνα και με περιφορά τους περί αυτόν, με την τελετή των «αμφιδρομίων» τη δέκατη ημέρα απο τη γέννηση τους τα ονομάτιζαν (Τα αρχαία Ελληνικά ονόματα) θέτοντας τα υπό την προστασία της πρεσβυγενούς θεάς, κόρης του Κρόνου και της Ρέας και αδελφής του Διός.
Η ονομασία (βάπτιση) του βλαστού (αγοριού η κοριτσιού) ελάμβανε πανηγυρικό χαρακτήρα.Προσκαλούνταν συγγενείς και φίλοι με δώρα και λευκές λαμπάδες, λευκοφορούντες, όπως και οι γονείς.
Ενώπιον τω ιερέως του Διός του Τελείου, που έψαλλε καθιερωμένες ευχές, ενώ ο πατέρας αλείφοντας το νεοελθόν στο φώς του ήλιου τέκνο του με λάδι απο «ελαίαν μορίαν» -δηλαδή προερχόμενο απο τις ιερές ελιές της Αθηνάς, το περιέφερε τρείς φορές γύρω από τον βωμό της Εστίας εκφωνώντας το όνομα του, και αφού έρριχνε μικρό βόστρυχο απο τα μαλλάκια του παιδιού στο εξαγνιστικό και ζωοποιό, (από τον ουρανό μεταφερθέν κατά την πιστή τους) ιερό πύρ της Εστίας το «εκάθαρε» εμβαπτίζοντας το μέσα σε ειδικό αμφορέα (κολυμπήθρα), που περιείχε χλιαρό νερό, φερμένο από την «Κρήνη της Καλλιρρόης».
Ακολουθούσε εορταστικό γεύμα στο «αίθριο» της οικίας πλησίον του βωμού του Έρκειου Διός (έρκος =προστάτης).
……….
……….
Νεκρώσιμη Τελετή:
Στην περίπτωση που δεν υπάρχουν παιδιά οι στενότεροι συγγενείς υποχρεούνται να τελέσουν τα νενομισμένα στους νεκρούς συγγενείς.
Ο νεκρός εκτίθεται πάνω σε νεκροκρέβατο μέσα στην αυλή του σπιτιού του για να τον κλάψουν και μοιρολογήσουν οι οικείοι του, ευπρεπώς, όχι με ολοφυρμούς και κοπετούς, διότι ο Σόλων απαγόρευσε τις εκδηλώσεις αυτές ως μη αρμόζουσες στο Ελληνικό ήθος, αλλά και να τον χαιρετήσουν οι φίλοι του και αφού παρέλθει μια ολόκληρη νύχτα και ημέρα, μετά το θάνατό του, την επόμενη το πρωί, προ της ανατολής του ήλιου γίνεται η εκφορά.
Αφού η σορός του τοποθετηθεί μέσα σε ξύλινη λάρνακα-φέρετρο, σκεπασμένη με μυρτιές η άνθη, μεταφέρεται είτε επάνω στους ώμους των στενότερων συγγενών του -είτε πάνω σε άμαξες, αν είναι τιμώμενοι από την πολιτεία άνδρες, όπως οι πεσόντες σε πόλεμο και με την ακολουθία πρώτα των ανδρών και ύστερα των συγγενισσών γυναικών, που συνοδεύουν εν σιωπή τον νεκρό, καταλήγει στα Σήματα, δηλαδή το κοιμητήριο. Επί του τάφου εκφωνούνται λόγοι, επαινετικοί για τον νεκρό και παραμυθητικοί προς τούς περιλειπομένους συγγενείς.
Αγαπημένα αντικείμενα του νεκρού όπως π.χ. κράνος η ξίφος κλπ. συναπετίθεντο μετ” αυτού στον τάφο, οπωσδήποτε όμως ένα νόμισμα ανάμεσα στα χείλη του, ο οβολός καλούμενος και κόλλυβον, το οποίο ο νεκρός έπρεπε να καταβάλει στον πορθμέα των ψυχών, τον Ερμή (αργότερα τον Χάροντα) που με τον διάπλου της Αχερουσίας λίμνης τους οδηγούσε είς τον Ά-ϊδην (Άδη).
Επάνω στον τάφο έκαναν καθαρμούς «με προσφορές από άκρατη σμύρνα (η μύρα) κι από λιβάνι ευωδιαστό ρίχνοντας του ξανθού μελιού σπονδές πάνω στο χώμα».
Στους παρευρισκομένους μοίραζαν τα «κόλλυβα» , δηλαδή πλακούντες (πλατύ ζυμαρικό, αρτίδιο). Πάνω στον τάφο, οι συγγενείς μπορούσαν να ανεγείρουν επιτύμβιες στήλες η και ταφικά μνημεία, ανδριάντες κλπ. Επί των στηλών αναγραφόταν το όνομα του η της νεκρής με αφιερώσεις τρυφερές, επαινετικές του ήθους κλπ.
Τα εναγίσματα
Μετά την τελετή της κηδείας ακολουθούσε το περίδειπνον, δηλαδή η παράθεση δείπνου για τους συμμετάσχοντες.
Τρείς ημέρες (τριήμερα) μετά την εκφοράεπισκέπτονταν οι στενοί συγγενείς τον τάφο, πάνω στον οποίο τελούσαν τα εναγίσματα, ακολουθούσαν δε τα έννατα (εννιάμερα), οι τριακοντάδες (τριανταήμερα),τα γενέσια (κατά τα γενέθλια του νεκρού), και τέλος τανεκύσια (τα χρονιάτικα από την ημέρα του θανάτου του).
Μετά την τελετή της κηδείας ακολουθούσε το περίδειπνον, δηλαδή η παράθεση δείπνου για τους συμμετάσχοντες.
Τρείς ημέρες (τριήμερα) μετά την εκφοράεπισκέπτονταν οι στενοί συγγενείς τον τάφο, πάνω στον οποίο τελούσαν τα εναγίσματα, ακολουθούσαν δε τα έννατα (εννιάμερα), οι τριακοντάδες (τριανταήμερα),τα γενέσια (κατά τα γενέθλια του νεκρού), και τέλος τανεκύσια (τα χρονιάτικα από την ημέρα του θανάτου του).
[Σε πολλά μέρη της Ελλάδος οι συγγενείς του νεκρού βάζουν κάποιο νόμισμα στην τσέπη του για να πάρει μαζί του, ίσως αυτή η συνήθεια να συνεχίζεται από την αρχαιότητα].
…………………………………..
…………………………………..
Ονόματα:
Τα ονόματα, που επέλεγαν για τα παιδιά τους οι γονείς, εξέφραζαν είτε τη συνέχεια της οικογενειακής παραδόσεως (π.χ. Ξάνθιππος, πατέρας και γιός του Περικλή) είτε την ευλάβεια και ευγνωμοσύνη τους προς τους θεούς (με κατάληξη -δώρος, -δότος, -γένης, κλής, -κυδίδης) είτε την ευχή και την προσδοκία τους να γίνουν στη ζωή τους αυτό, που υποδήλωνε ή και υπαινισσόταν το όνομα (π.χ. Πολύβιος, Αλκιβιάδης, Αλέξανδρος=αλέξω – άνδρες, αυτός που προστατεύει τους άνδρες, αλέξω=προστατεύω, εξού και το αλεξίπτωτο, αλεξικέραυνο κτλ..)
Τα ονόματα, που επέλεγαν για τα παιδιά τους οι γονείς, εξέφραζαν είτε τη συνέχεια της οικογενειακής παραδόσεως (π.χ. Ξάνθιππος, πατέρας και γιός του Περικλή) είτε την ευλάβεια και ευγνωμοσύνη τους προς τους θεούς (με κατάληξη -δώρος, -δότος, -γένης, κλής, -κυδίδης) είτε την ευχή και την προσδοκία τους να γίνουν στη ζωή τους αυτό, που υποδήλωνε ή και υπαινισσόταν το όνομα (π.χ. Πολύβιος, Αλκιβιάδης, Αλέξανδρος=αλέξω – άνδρες, αυτός που προστατεύει τους άνδρες, αλέξω=προστατεύω, εξού και το αλεξίπτωτο, αλεξικέραυνο κτλ..)
Αρσενικά:
-Διό: Διόδωρος, Αθηνόδωρος, Θεώδορος, Ερμόδωρος, Απολλόδωρος, Διόδοτος, Ζινόδοτος, Κηφισόδοτος, Αθηνόδοτος, Διογένης, Ερμογένης, Αθηνογένης,
-Διό: Διόδωρος, Αθηνόδωρος, Θεώδορος, Ερμόδωρος, Απολλόδωρος, Διόδοτος, Ζινόδοτος, Κηφισόδοτος, Αθηνόδοτος, Διογένης, Ερμογένης, Αθηνογένης,
-Ηρα: Ηρακλής, Διοκλής, Θεοκλής, Θεμιστοκλής, Αριστοκλής,
-Αριστο: Αριστοτέλης, Αριστοφάνης, Αριστόβουλος, Αρίσταρχος,
-Αριστο: Αριστοτέλης, Αριστοφάνης, Αριστόβουλος, Αρίσταρχος,
-Αρχω: Αρχέστρατος, Αρχέλαος, Αρχιμήδης, Αρχίδαμος, -Ανάσσω: Αναξαγόρας, Αναξιμένης, Αναξίμανδρος, Αστυάναξ,
-Αλκη: Αλκιβιάδης, Αλκίφρων, Αλκιδάμας, Αλκίνοος, Αλκαμένης, Αλκμαίων,
-Άγω: Αγησίλαος, Αγησίπολις, Αγησίστρατος, Αστυάγης, Θεάγης, Αγήνωρ,
-Ανήρ: Ανδροκλής, Ανδρόνικος, Τέρπανδρος, Λύσανδρος, Ανδρέας,
-Αγορά: Αγοράκριτος, Αρισταγόρας, Πρωταγόρας, Διαγόρας, Πυθαγόρας,
-Δήμος: Δημοσθένης, Δημόκριτος, Δημοφών, Δημόνικος, Δημόφαντος, Δημόδοκος, Δαμοκλής,
-Ευθύς: Ευθύφρων, Ευθύδημος,
-Ευ: Ευθύβουλος, Ευθυκλής, Εύβουλος, Εύδοξος, Εύμολπος, Εύπολις, Ευκράτης, Ευήμερος, Ευδαίμων, Ευστράτιος,
-Ευ: Ευθύβουλος, Ευθυκλής, Εύβουλος, Εύδοξος, Εύμολπος, Εύπολις, Ευκράτης, Ευήμερος, Ευδαίμων, Ευστράτιος,
-Θεός: Θεόφιλος, Θεόκριτος, Θεαίτιτος, Θεόδοτος, Θεόπομπος, Θεόδωρος,
-Ίππος: Ιππόλυτος, Ιπποκράτης, Φίλιππος, Ξάνθιππος, Μελάνιππος,
-Είδος: Αριστείδης, Ανδροκλείδης, Λεωνίδας, Πελοπίδας, Ευμολπίδης,
-Κρατώ: Σωκράτης, Λαοκράτης, Αριστοκράτης, Ερμοκράτης,
-Κρίνω: Κριτόβουλος, Κριτόλαος, Κρίτων, Θεόκριτος,
-Κλέος: Κλεόβουλος, Κλεόνικος, Κλέων, Περικλής, Φιλοκλής, Αριστοκλής, Κλεανδρίδας, Πάτροκλος,
-Κύδος: Θουκυδίδης, Φερεκύδης, Κυδαθηναίος,
-Λαος: Λαομέδων, Λαόνικος, Χαρίλαος, Αγησίλαος, Μενέλαος,
-Λύκη: Λυκάων, Λυκούργος, Λυκόφρων, Λυκομήδης,
-Λύω: Λύσανδρος, Λυσίμαχος, Λυσίστρατος,
-Μεδέω: Αλκιμέδων, Λυκομήδης, Λαομέδων, Παλαμήδης,
-Νικώ: Νικόλαος, Νικίας, Νίκανδρος, Νικάνωρ, Νικόστρατος,
-Ξένος: Ξενοφών, Ξενοκράτης, Ξενοφάνης, Αριστόξενος,
-Τιμώ: Τιμολέων, Τιμόθεος, Τιμαγένης, Τιμοκράτης,
-Φιλώ: Φιλόλαος, Φιλοποίμην, Φιλοκλής, Φιλάρετος, Φιλοστρατος, Φιλόδημος.
Θηλυκά:
Ζηνοβία, Ηροφίλη, Θεοδώρα, Θεανώ, Κλεονίκη, Διοτίμα, Μαρέα, Μελισσάνθη, Οινώνη, Χαρίκλεια, Λαοδίκη, Αίγλη, Αίθρα, Άλκηστις, Αρετή, Αρίστη, Αμυμώνη, Αύρα, Άντεια, Ανθή, Αυγή, Ασπασία, Δανάη, Διώνη, Ζηναΐς, Ζηνόθεμις, Ελένη, Ερασμία, Εριφύλη, Ευάνδη, Ευανθία, Ζωή, Ήβη, Ηλιάνα, Ηλέκτρα, Ησιόνη, Θελξίνοη, Θάλεια, Θέμις, Θάμυρις, Θεώνη, Ιόλη, Ιάνθη, Ιλάειρα, Ίρις, Ισμήνη, Ιφιγένεια, Καλλισθένη, Κλειώ, Λήδα, Λητώ, Λιγύα, Λυκία, Λιδύα, Μύρρα, Μυρτίς, Μελίσσα, Μυρσίνη, Νεφέλη, Νιόβη, Ναυσικά, Οινάνθη, Ολυμπιάς, Ρόδη, Σαπφώ, Σεμέλη, Υακίνθη, Φαίδρα, Φιλία, Φιλησία, Φοίβη, Χάρις κλπ.
Ζηνοβία, Ηροφίλη, Θεοδώρα, Θεανώ, Κλεονίκη, Διοτίμα, Μαρέα, Μελισσάνθη, Οινώνη, Χαρίκλεια, Λαοδίκη, Αίγλη, Αίθρα, Άλκηστις, Αρετή, Αρίστη, Αμυμώνη, Αύρα, Άντεια, Ανθή, Αυγή, Ασπασία, Δανάη, Διώνη, Ζηναΐς, Ζηνόθεμις, Ελένη, Ερασμία, Εριφύλη, Ευάνδη, Ευανθία, Ζωή, Ήβη, Ηλιάνα, Ηλέκτρα, Ησιόνη, Θελξίνοη, Θάλεια, Θέμις, Θάμυρις, Θεώνη, Ιόλη, Ιάνθη, Ιλάειρα, Ίρις, Ισμήνη, Ιφιγένεια, Καλλισθένη, Κλειώ, Λήδα, Λητώ, Λιγύα, Λυκία, Λιδύα, Μύρρα, Μυρτίς, Μελίσσα, Μυρσίνη, Νεφέλη, Νιόβη, Ναυσικά, Οινάνθη, Ολυμπιάς, Ρόδη, Σαπφώ, Σεμέλη, Υακίνθη, Φαίδρα, Φιλία, Φιλησία, Φοίβη, Χάρις κλπ.
Ήρα (=η Αέρινη),
Αφροδίτη(=η αναδυθείσα από τους αφρούς),
Αθηνά (=η θεία νοεί),
Άρτεμις (=η κρατερή),
Δημήτηρ (Δη=Γή μητέρα),
Εστία (=η κομίσασα το ιερό ουράνιο φώς στη γη),
Μαρέα (=μητέρα Ρέα) όχι Μαρία
Ελένη (=η κόρη του Ήλιου)
Αφροδίτη(=η αναδυθείσα από τους αφρούς),
Αθηνά (=η θεία νοεί),
Άρτεμις (=η κρατερή),
Δημήτηρ (Δη=Γή μητέρα),
Εστία (=η κομίσασα το ιερό ουράνιο φώς στη γη),
Μαρέα (=μητέρα Ρέα) όχι Μαρία
Ελένη (=η κόρη του Ήλιου)
[Με την επιλογή του ονόματος εξέφραζαν και την ευχή για κάτι σπουδαίο και υψηλό!].
Απόσπασμα απο το βιβλίο: Αρχαίο Ελληνικό Δίκαιο. Η μεγάλη άγνωστη κληρονομιά μας
Δρ.Παναγιώτης Ι. Κυριακόπουλος
Δικηγόρος – Φιλόλογος
Δικηγόρος – Φιλόλογος
……………………………………………………………………………………………………………..
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΧΥΡΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ.
ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΜΕΡΙΚΩΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ, ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ Η ΣΥΝΕΛΛΗΝΙΣ.
ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΜΕΡΙΚΩΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ, ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ Η ΣΥΝΕΛΛΗΝΙΣ.
ΑΠΟ Α
ΑΓΑΥΗ – ΑΓΛΑΊΑ – ΑΓΝΟΔΙΚΗ – ΑΓΝΩ – ΑΔΡΑΣΤΕΙΑ – ΑΕΛΛΩ – ΑΕΡΟΠΗ – ΑΘΗΝΑ - ΑΙΓΙΝΑ – ΑΘΗΝΑΪΣ – ΑΙΓΛΗ – ΑΙΓΥΠΤΟΣ – ΑΙΘΡΑ – ΑΙΩΡΑ – ΑΚΤΑΙΗ – ΑΛΘΑΙΑ – ΑΛΚΗΣΤΗ – ΑΛΚΜΗΝΗ – ΑΛΚΥΟΝΗ – ΑΜΦΙΘΟΗ – ΑΜΦΙΤΡΙΤΗ – ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ – ΑΝΤΙΓΟΝΗ – ΑΝΤΙΜΑΧΗ – ΑΝΤΙΟΠΗ – ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΑ- ΑΡΕΤΗ – ΑΡΙΑΔΝΗ – ΑΡΜΟΝΙΑ – ΑΡΠΙΝΑ – ΑΡΤΕΜΙΣ – ΑΣΠΑΣΙΑ – ΑΤΘΙΣ – ΑΥΓΗ – ΑΥΞΩ – ΑΥΡΑ – ΑΦΡΟΔΙΣΙΑ.
ΑΠΟ Β
ΒΑΥΒΩ – ΒΑΚΙΣ – ΒΕΡΕΝΙΚΗ – ΒΟΙΩΤΙΑ – ΒΟΤΡΥΣ – ΒΡΑΣΙΔΑΣ – ΒΡΙΣΗΙΣ – ΒΡΟΝΤΗΣ – ΒΡΥΑΣ – ΒΡΥΜΗ
ΑΠΟ Γ
ΓΑΙΑ – ΓΑΛΑΤΕΙΑ – ΓΑΛΗΝΗ – ΓΗ – ΓΛΑΥΚΗ – ΓΛΑΥΚΙΑΣ – ΓΟΡΓΩ
ΑΠΟ Δ
ΔΑΕΙΡΑ – ΔΑΜΙΣ – ΔΑΜΟΦΙΛΗ – ΔΑΝΑΗ – ΔΑΝΑΟΣ – ΔΑΡΔΑΝΟΣ – ΔΑΦΝΗ – ΔΕΙΝΩ – ΔΗΜΗΤΡΑ – ΔΗΜΟΦΙΛΗ – ΔΙΗΑΝΕΙΡΑ – ΔΙΗΔΑΜΕΙΑ – ΔΙΚΤΥΣ – ΔΙΟΤΙΜΑ – ΔΙΟΦΑΝΗ – ΔΙΟΦΑΝΤΗ – ΔΙΟΧΑΝΤΗ – ΔΙΦΙΛΗ – ΔΙΩΝΗ – ΔΙΩΞΙΠΠΗ – ΔΟΥΡΙΣ – ΔΡΥΑ – ΔΡΥΟΠΗ – ΔΥΝΑΜΕΝΗ -ΔΩΤΩ …
ΑΠΟ Ε
ΕΙΡΗΝΗ – ΕΚΑΒΗ – ΕΚΑΛΗ – ΕΚΑΤΗ – ΕΛΕΝΗ – ΕΛΙΚΗ – ΕΛΛΗ – ΕΝΑΡΕΤΗ – ΕΝΥΩ -ΕΡΑΤΩ – ΕΡΙΦΥΛΗ – ΕΡΜΑΙΟΣ -ΕΡΜΙΟΝΗ – ΕΡΣΗ – ΕΥΔΟΞΙΑ – ΕΥΔΟΞΟΣ – ΕΥΔΩΡΑ – ΕΥΝΙΚΗ – ΕΣΤΙΑ – ΕΥΜΟΛΠΗ – ΕΥΝΙΚΗ – ΕΥΠΟΛΙΣ – ΕΥΡΥΔΙΚΗ – ΕΥΡΥΑΛΗ -ΕΥΡΥΚΛΕΙΑ – ΕΥΡΥΝΟΜΗ – ΕΥΡΩΠΗ – ΕΥΤΕΡΠΗ – ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ – ΕΧΙΔΝΑ
ΑΠΟ Ζ
ΖΗΝΙΣ – ΖΗΝΟΒΙΑ – ΖΗΝΟΔΩΡΗ
ΑΠΟ Η
ΗΒΗ – ΗΛΕΚΤΡΑ – ΗΠΙΟΝΗ – ΗΡΑ – ΗΡΙΓΟΝΗ – ΗΡΙΝΝΑ – ΗΡΟΦΙΛΗ – ΗΡΩ – ΗΣΙΟΝΗ – ΗΧΩ – ΗΩ
ΑΠΟ Θ
ΘΑΛΕΙΑ – ΘΑΛΛΩ – ΘΑΜΥΡΙΣ – ΘΕΑΝΩ – ΘΕΛΞΙΩΠΗ – ΘΕΜΙΣ – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ – ΘΕΣΠΙΣ – ΘΕΤΙΣ – ΘΗΒΑΪΣ – ΘΟΗ – ΘΥΙΑ – ΘΥΡΣΗ – ΘΥΩΝΗ
ΑΠΟ Ι
ΙΑΣΩ -ΙΔΑΙΑ ΙΔΑΙΟΣ – ΙΛΙΟΝΗ -ΙΝΩ – ΙΞΙΟΝΗ – ΙΟΚΑΣΤΗ – ΙΟΛΗ – ΙΟΝΗ – ΙΠΠΗ – ΙΠΠΙΑΣ – ΙΠΠΟΔΑΜΕΙΑ – ΙΡΙΣ – ΙΣΜΥΝΗ – ΙΤΗ – ΙΤΥΣ – ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ – ΙΦΙΚΡΑΤΕΙΑ – ΙΩ
ΑΠΟ Κ
ΚΑΛΑΜΙΣ – ΚΑΛΑΣ -ΚΑΛΛΙΔΙΚΗ – ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ – ΚΑΛΛΙΟΠΗ – ΚΑΛΛΙΡΟΗ – ΚΑΛΛΙΣΤΩ – ΚΑΛΥΨΩ – ΚΑΡΠΩ – ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ – ΚΙΝΥΡΑ – ΚΙΝΥΡΙΣ – ΚΙΡΚΗ – ΚΛΕΙΩ – ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ – ΚΛΥΜΕΝΗ – ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ – ΚΛΩΘΩ – ΚΟΡΕΝΝΑ – ΚΟΡΙΝΝΑ – ΚΥΒΕΛΗ -ΚΥΜΟΘΟΗ – ΚΥΝΘΙΑ
ΑΠΟ Λ
ΛΑΜΠΕΤΙΑ – ΛΑΟΔΑΜΕΙΑ – ΛΑΟΔΙΚΗ – ΛΑΟΘΟΗ – ΛΑΧΕΣΙΣ – ΛΕΥΚΑΤΗ – ΛΕΥΚΟΘΕΗ – ΛΗΔΑ – ΛΗΤΩ – ΛΙΒΥΗ – ΛΥΚΙΣ – ΛΥΣΙΜΑΧΗ – ΛΥΣΙΣ – ΛΥΣΙΚΡΑΤΗ
ΑΠΟ Μ
ΜΑΝΤΩ – ΜΕΓΑΛΟΣΤΡΑΤΗ – ΜΕΓΑΡΗ – ΜΕΛΑΝΘΩ – ΜΕΛΙΚΕΡΤΗ – ΜΕΛΙΤΗ – ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ – ΜΕΡΟΠΗ – ΜΗΔΕΙΑ – ΜΗΡΙΟΝΗ – ΜΗΤΙΣ – - ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ – ΜΟΣΧΙΝΑ – ΜΥΚΗΝΗ – ΜΥΡΙΝΗ – ΜΥΡΤΙΣ
ΑΠΟ Ν
ΝΑΥΣΙΘΟΗ – ΝΑΥΣΙΚΑ – ΝΕΜΕΣΗ – ΝΕΦΕΛΗ – ΝΗΙΣ – ΝΗΡΙΤΗ – ΝΗΣΑΙΗ – ΝΗΣΩ – ΝΗΦΑΙΗ – ΝΙΚΑΡΕΤΗ – ΝΙΟΒΗ
ΑΠΟ Ξ
ΞΑΝΘΙΠΗ – ΞΕΝΟΚΛΕΙΑ – ΞΕΝΟΔΙΚΗ -
ΑΠΟ Ο
ΟΛΥΜΠΙΑΣ – ΟΥΡΑΝΙΑ
ΑΠΟ Π
ΠΑΛΛΑΣ – ΠΑΜΦΙΛΗ – ΠΑΝΔΩΡΑ – ΠΑΣΙΘΕΑ – ΠΑΣΙΦΑΗ – ΠΕΙΘΩ – ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ – ΠΕΤΡΑ – ΠΗΝΕΛΟΠΗ – ΠΗΡΩ – ΠΛΩΤΩ – ΠΟΘΕΙΝΗ – ΠΟΛΥΔΑΜΝΕΙΑ – ΠΟΛΥΔΩΡΗ – ΠΟΛΥΚΑΣΤΗ – ΠΟΛΥΜΝΙΑ – ΠΟΛΥΝΟΗ – ΠΡΑΞΙΘΕΑ – ΠΥΡΡΑ
ΑΠΟ Ρ
ΡΕΑ – ΡΟΔΗ – ΡΟΔΙΑ – ΡΟΔΩΠΗ – ΡΕΑ – ΡΗΓΙΛΛΑ – ΡΗΝΗ – ΡΟΔΙΑ – ΡΟΔΕΙΑ – ΡΩΞΑΝΗ …
ΑΠΟ Σ
ΣΑΠΦΩ – ΣΕΜΕΛΗ – ΣΙΔΗ – ΣΙΚΕΛΗ -ΣΙΒΥΛΑ – ΣΠΕΙΩ – ΣΤΡΑΤΟΝΙΚΗ – ΣΤΡΑΤΤΙΣ
ΑΠΟ Τ
ΤΑΡΣΗ – ΤΑΫΓΕΤΗ – ΤΕΛΕΣΙΛΛΑ – ΤΕΛΕΣΤΩ – ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ – ΤΗΘΥ – ΤΗΛΕΦΑΣΣΗ – ΤΗΛΕΦΗ – ΤΗΡΩ – ΤΙΜΑΡΕΤΗ – ΤΥΦΩΝΗ
ΑΠΟ Υ
ΥΑΓΝΙΣ – ΥΔΡΕΑ – ΥΠΑΤΙΑ – ΥΠΕΡΟΧΗ – ΥΠΕΡΕΙΑ – ΥΨΙΠΥΛΗ
ΑΠΟ Φ
ΦΑΙΔΡΑ – ΦΑΛΑΡΙΣ – ΦΑΙΝΑΡΕΤΗ – ΦΑΝΟΣΤΡΑΤΗ – ΦΕΡΕΣΥΔΗ – ΦΕΡΟΥΣΑ – ΦΗΜΟΝΟΗ – ΦΘΙΑ – ΦΙΛΑΙΝΙΣ – ΦΙΛΑΡΕΤΗ – ΦΙΛΛΙΣ – ΦΙΛΟΜΗΛΑ – ΦΙΛΩΤΕΡΑ – ΦΟΙΒΗ – ΦΡΟΝΤΙΣ – ΦΡΥΝΗ – ΦΥΛΛΙΣ – ΦΥΛΩ – ΦΥΡΣΗ
ΑΠΟ Χ
ΧΑΡΙΣ – ΧΕΛΙΔΟΝΑ – ΧΙΜΑΙΡΑ – ΧΙΟΝΗ – ΧΙΟΝΙΣ – ΧΛΩΡΙΣ – ΧΡΥΣΑΝΘΙΣ – ΧΡΥΣΗΙΣ
ΑΠΟ Ψ
ΨΑΛΜΑΧΑΡΗ -ΨΑΜΑΘΗ
ΑΠΟ Ω
ΩΚΑΛΕΙΑ – ΩΚΕΑΝΙΣ – ΩΚΥΠΕΤΗ – ΩΚΥΡΡΟΗ – ΩΡΕΙΘΥΙΑ
ΜΠΟΡΕΙ ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΔΡΙΚΑ ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ.
ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΑΝΔΡΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ:
ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΑΝΔΡΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ:
ΑΠΟ Α
ΑΒΔΗΡΟΣ – ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ – ΑΓΑΠΗΝΩΡ – ΑΓΕΥΣ – ΑΓΗΝΩΡ – ΑΓΟΡΑΚΡΙΤΟΣ – ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ – ΑΓΙΣ – ΑΓΝΩΝ – ΑΔΜΗΤΟΣ – ΑΔΩΝΙΣ – ΑΕΘΛΙΟΣ – ΑΕΡΟΠΟΣ – ΑΕΤΙΩΝ – ΑΘΗΝΙΩΝ – ΑΙΑΣ – ΑΙΓΕΥΣ – ΑΙΓΙΣΘΟΣ – ΑΙΑΚΟΣ – ΑΙΘΗΡ – ΑΙΛΙΑΝΟΣ – ΑΙΜΩΝ – ΑΙΟΛΟΣ – ΑΙΣΧΥΛΟΣ – ΑΙΣΩΠΟΣ – ΑΚΑΔΗΜΟΣ – ΑΚΤΑΙΟΣ – ΑΚΤΩΡ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ – ΑΛΚΑΙΟΣ – ΑΛΚΑΜΕΝΗΣ – ΑΛΚΕΙΔΗΣ – ΑΛΚΕΤΑΣ – ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ – ΑΛΚΙΝΟΟΣ – ΑΛΚΜΕΝΗΣ – ΑΜΥΝΤΑΣ – ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ – ΑΜΦΙΤΡΥΩΝ – ΑΝΑΚΡΕΩΝ – ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ – ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ – ΑΝΔΡΟΝΙΔΗΣ – ΑΝΤΑΙΟΣ – ΑΝΤΙΓΟΝΟΣ – ΑΝΤΙΜΑΧΟΣ – ΑΝΤΙΝΟΟΣ – ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΣ – ΑΝΤΙΦΩΝ – ΑΠΕΛΛΗΣ – ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ – ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΟΣ – ΑΡΓΟΣ – ΑΡΕΙΑΝΟΣ – ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ – ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ -ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ – ΑΡΙΣΤΟΓΕΙΤΩΝ – ΑΡΙΣΤΕΑΣ – ΑΡΙΣΤΟΔΙΚΟΣ – ΑΡΙΣΤΟΜΑΧΟΣ – ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ- ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ – ΑΡΙΩΝ – ΑΡΚΑΣ – ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ – ΑΡΜΟΔΙΟΣ – ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ – ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ – ΑΣΩΠΟΣ – ΑΤΤΑΛΟΣ – ΑΤΡΕΥΣ – ΑΦΡΟΔΙΣΙΑΣ – ΑΧΙΛΛΕΥΣ
ΑΠΟ Β
ΒΑΦΗΣ – ΒΑΦΥΚΛΗΣ – ΒΑΚΙΣ – ΒΑΚΧΟΣ – ΒΑΚΧΥΛΙΔΗΣ- ΒΕΛΛΕΡΕΦΟΝΤΗΣ – ΒΙΑΣ – ΒΟΙΩΤΟΣ – ΒΙΩΝ – ΒΟΙΩ – ΒΟΡΕΑΣ – ΒΡΑΣΙΔΑΣ – ΒΡΟΝΤΗΣ – ΒΡΟΝΤΙΝΟΣ – ΒΡΟΤΕΑΣ – ΒΡΥΑΣ – ΒΡΥΣΩΝ – ΒΥΖΑΣ – ΒΩΡΟΣ
ΑΠΟ Γ
ΓΑΛΗΝΟΣ – ΓΑΝΥΜΗΔΗΣ – ΓΑΥΑΝΗΣ – ΓΕΙΤΩΝ – ΓΕΛΩΣ – ΓΕΜΙΝΟΣ – ΓΗΡΥΟΝΗΣ – ΓΛΑΥΚΙΑΣ – ΓΛΑΥΚΙΔΗΣ – ΓΛΑΥΚΟΣ – ΓΛΥΚΩΝ – ΓΝΗΣΙΠΠΟΣ – ΓΟΡΓΙΑΣ – ΓΟΡΓΟΣ – ΓΡΑΙΚΟΣ – ΓΡΥΛΟΣ – ΓΡΥΝΕΙΟΣ – ΓΥΓΗΣ – ΓΥΗΣ – ΓΥΠΑΙΕΥΣ – ΓΥΛΙΠΠΟΣ
ΑΠΟ Δ
ΔΑΙΔΑΛΟΣ – ΔΑΜΑΣΙΑΣ – ΔΑΜΑΣ – ΔΑΜΑΣΚΙΟΣ – ΔΑΜΑΣΤΗΣ – ΔΑΜΙΣ – ΔΑΜΟΚΛΗΣ – ΔΑΜΟΦΩΝ – ΔΑΜΩΝ – ΔΑΜΟΦΙΛΗ – ΔΑΝΑΟΣ – ΔΑΡΔΑΝΟΣ – ΔΑΦΝΗΣ – ΔΕΙΝΟΚΡΑΤΗΣ – ΔΕΙΝΟΣΤΡΑΤΟΣ – ΔΕΙΝΩΝ – ΔΕΛΦΙΩΝ – ΔΕΞΙΠΠΟΣ – ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ – ΔΗΛΙΟΣ – ΔΗΜΑΡΑΤΟΣ – ΔΗΜΟΔΟΚΟΣ – ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ – ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ – ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ – ΔΗΜΟΦΩΝ – ΔΗΜΟΧΑΡΗΣ – ΔΙΑΓΟΡΑΣ – ΔΙΚΑΙΑΡΧΟΣ – ΔΙΝΩΝ – ΔΙΟΓΕΝΗΣ – ΔΙΟΔΩΡΟΣ – ΔΙΟΚΛΗΣ – ΔΙΟΜΙΔΗΣ – ΔΙΟΝΥΣΟΣ – ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ – ΔΙΟΦΑΝΤΟΣ – ΔΙΟΧΑΝΤΗ – ΔΙΦΙΛΗ – ΔΙΦΙΛΟΣ – ΔΙΩΝΗ – ΔΙΩΝ – ΔΟΥΡΙΣ – ΔΡΥΚΑΛΟΣ – ΔΩΡΟΣ
ΑΠΟ Ε
ΕΚΑΤΑΙΟΣ – ΕΚΤΩΡ – ΕΛΑΤΟΣ – ΕΛΕΝΟΣ – ΕΛΛΑΝΙΚΟΣ – ΕΛΛΗΝ – ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ – ΕΝΙΠΠΕΥΣ – ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ – ΕΠΑΦΟΣ – ΕΠΙΓΕΝΗΣ – ΕΠΙΔΙΚΟΣ – ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ – ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ – ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ – ΕΠΙΖΗΛΟΣ – ΕΡΑΣΤΟΣ – ΕΡΑΤΟΣΘΕΝΗΣ – ΕΡΓΙΝΟΣ – ΕΡΓΟΤΙΜΟΣ – ΕΡΕΧΘΕΥΣ – ΕΡΜΑΙΟΣ – ΕΡΜΕΙΑΣ – ΕΡΥΜΑΝΘΟΣ – ΕΡΜΗΣ – ΕΡΜΟΔΩΡΟΣ – ΕΡΥΞΙΑΣ – ΕΡΥΞΙΜΑΧΟΣ – ΕΡΩΣ – ΕΤΕΟΚΛΗΣ – ΕΤΟΙΜΟΚΛΗΣ – ΕΥΑΓΟΡΑΣ – ΕΥΑΛΙΟΣ – ΕΥΑΝΘΗΣ – ΕΥΓΕΩΝ – ΕΥΔΗΜΟΣ – ΕΥΔΟΞΟΣ – ΕΥΝΟΜΟΣ – ΕΥΗΝΟΣ – ΕΥΘΑΛΕΙΟΣ – ΕΥΘΥΔΗΜΟΣ – ΕΥΘΥΚΛΗΣ – ΕΥΘΥΜΙΔΗΣ – ΕΥΘΥΝΟΥΣ – ΕΥΚΛΕΑΣ – ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ – ΕΥΚΡΑΤΙΔΗΣ – ΕΥΜΑΙΟΣ – ΕΥΜΑΧΟΣ – ΕΥΜΕΝΗΣ – ΕΥΜΗΛΟΣ – ΕΥΜΟΛΠΟΣ – ΕΥΝΙΚΗ – ΕΥΝΟΜΟΣ – ΕΥΠΑΛΙΝΟΣ – ΕΥΠΕΙΘΗΣ – ΕΥΠΟΛΕΜΟΣ – ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ – ΕΥΡΙΑΔΗΣ – ΕΥΡΥΑΛΗ – ΕΥΡΥΑΛΟΣ – ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΣ- ΕΥΡΥΔΑΜΑΣ – ΕΥΡΥΛΟΧΟΣ – ΕΥΡΥΣΘΕΥΣ – ΕΥΧΑΡΗΣ – ΕΥΦΟΡΙΩΝ – ΕΦΙΠΠΟΣ – ΕΦΡΟΝΙΟΣ – ΕΧΕΚΡΑΤΗΣ
ΑΠΟ Ζ
ΖΑΓΡΕΥΣ – ΖΑΛΕΥΚΟΣ – ΖΕΦΥΡΟΣ – ΖΕΥΞΙΔΑΜΟΣ – ΖΕΥΞΙΠΠΟΣ – ΖΗΘΟΣ – ΖΗΛΟΣ – ΖΗΝΟΒΙΟΣ – ΖΗΝΟΔΟΤΟΣ – ΖΗΝΟΔΩΡΟΣ – ΖΗΝΩΝ – ΖΗΤΗΣ – ΖΩΙΛΟΣ – ΖΩΝΑΙΟΣ – ΖΩΟΓΟΝΟΣ – ΖΩΤΙΑΤΗΣ – ΖΩΣΙΜΟΣ …
ΑΠΟ H
ΗΓΕΛΟΧΟΣ – ΗΓΗΜΩΝ – ΗΓΗΣΑΝΔΡΟΣ – ΗΓΗΣΙΑΝΑΞ – ΗΓΗΣΙΑΣ – ΗΓΗΣΙΠΠΟΣ – ΗΓΗΤΩΡ – ΗΓΙΑΣ – ΗΕΤΙΩΝ – ΗΛΕΚΤΡΙΩΝ – ΗΛΙΟΔΩΡΟΣ – ΗΛΙΟΣ – ΗΝΙΟΧΟΣ – ΗΡΑΚΛΕΙΔΗΣ – ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ – ΗΡΑΚΛΗΣ – ΗΡΕΑΣ – ΗΡΙΛΛΟΣ – ΗΡΟΔΟΤΟΣ – ΗΡΟΔΩΡΟΣ – ΗΡΟΦΙΛΟΣ – ΗΡΩΝ – ΗΣΙΟΔΟΣ – ΗΦΑΙΣΤΙΩΝ – ΗΦΑΙΣΤΟΣ
ΑΠΟ Θ
ΘΑΛΗΣ – ΘΑΛΗΤΑΣ – ΘΑΡΥΠΟΣ – ΘΕΑΓΕΝΗΣ – ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ – ΘΕΟΔΗΓΙΟΣ – ΘΕΟΚΛΗΣ – ΘΕΟΚΡΙΤΟΣ – ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ – ΘΕΟΞΕΝΙΟΣ – ΘΕΟΔΩΡΟΣ – ΘΕΡΣΙΠΠΟΣ – ΘΕΡΣΙΤΗΣ – ΘΕΣΙΟΣ – ΘΕΥΔΙΟΣ – ΘΕΩΝ – ΘΗΡΙΑΜΕΝΗΣ – ΘΗΣΕΥΣ – ΘΟΥΚΙΔΙΔΗΣ – ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΣ – ΘΡΑΣΥΛΛΟΣ – ΘΡΑΣΥΜΑΧΟΣ – ΘΥΕΣΤΗΣ – ΘΥΜΟΧΑΡΗΣ
ΑΠΟ Ι
ΙΑΚΧΟΣ – ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ – ΙΑΜΟΣ – ΙΑΠΕΤΟΣ – ΙΑΣΩΝ – ΙΑΣΙΩΝ – ΙΒΥΚΟΣ – ΙΔΑΙΟΣ – ΙΔΟΜΕΝΕΥΣ – ΙΕΡΑΞ – ΙΕΡΟΚΛΗΣ – ΙΘΑΚΟΣ – ΙΘΥΚΛΗΣ – ΙΚΑΡΙΟΣ – ΙΚΕΤΑΣ – ΙΚΤΙΝΟΣ- ΙΛΛΟΣ – ΙΛΛΥΡΙΟΣ – ΙΜΒΡΙΟΣ – ΙΝΑΧΟΣ – ΙΞΙΩΝ – ΙΟΒΑΤΗΣ – ΙΟΛΛΑΣ – ΙΟΝΗ – ΙΠΠΑΡΧΟΣ – ΙΠΠΙΑΣ – ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ – ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ – ΙΠΠΩΝ – ΙΠΠΟΣΘΕΝΗΣ – ΙΣΑΙΟΣ – ΙΣΑΝΔΡΟΣ – ΙΣΘΜΙΟΝΙΚΗΣ – ΙΣΙΔΩΡΟΣ – ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ – ΙΣΤΡΟΣ – ΙΦΙΚΡΑΤΗΣ – ΙΦΙΤΟΣ – ΙΩΛΚΙΟΣ – ΙΩΝ
ΑΠΟ Κ
ΚΑΔΜΟΣ – ΚΑΛΑΣ -ΚΑΛΛΙΑΣ – ΚΑΛΛΙΚΛΗΣ – ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ – ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ – ΚΑΛΛΙΝΟΣ – ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ – ΚΑΛΛΙΜΕΔΩΝ – ΚΑΛΛΙΠΠΟΣ – ΚΑΛΛΙΣΘΕΝΗΣ – ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΣ – ΚΑΛΛΙΣΤΩ ΚΑΡΑΝΟΣ – ΚΑΡΝΕΑΔΗΣ – ΚΑΡΠΟΣ – ΚΑΣΣΑΝΔΡΟΣ – ΚΑΣΤΩΡ – ΚΕΚΡΩΨ – ΚΕΛΕΟΣ – ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ -ΚΗΦΕΥΣ – ΚΗΦΙΣΟΔΩΡΟΣ – ΚΙΜΩΝ – ΚΙΝΗΣΙΑΣ – ΚΙΣΙΟΣ – ΚΛΕΑΡΧΟΣ – ΚΛΕΙΝΙΟΣ – ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ – ΚΛΕΙΤΟΣ – ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΣ – ΚΛΕΟΔΑΙΟΣ – ΚΛΕΟΔΑΜΟΣ – ΚΛΕΟΔΑΜΟΣ – ΚΛΕΟΜΗΔΗΣ – ΚΛΕΟΜΕΝΗΣ – ΚΛΕΩΝ – ΚΛΙΤΙΑΣ – ΚΛΥΤΙΔΗΣ – ΚΛΥΤΟΣ – ΚΝΗΜΟΣ – ΚΟΔΡΟΣ – ΚΟΙΝΟΣ – ΚΟΝΩΝ – ΚΟΡΙΝΝΟΣ – ΚΟΡΥΔΩΝ – ΚΟΥΡΟΣ – ΚΡΑΝΑΟΣ – ΚΡΑΤΗΣ – ΚΡΑΤΙΝΟΣ – ΚΡΑΤΥΛΟΣ – ΚΡΕΩΝ – ΚΡΙΤΙΑΣ – ΚΡΙΤΟΔΗΜΟΣ – ΚΡΙΤΟΛΑΟΣ – ΚΡΙΤΩΝ – ΚΡΟΝΟΣ – ΚΤΗΣΙΑΣ – ΚΤΗΣΙΒΙΟΣ – ΚΥΔΙΑΣ – ΚΥΔΩΝ – ΚΥΨΕΛΟΣ
ΑΠΟ Λ
ΛΑΕΡΤΗΣ – ΛΑΪΟΣ – ΛΑΚΥΔΗΣ – ΛΑΚΩΝ – ΛΑΜΑΧΟΣ – ΛΑΜΠΡΟΚΛΗΣ – ΛΑΜΠΡΟΣ – ΛΑΜΠΩΝ – ΛΑΟΔΑΜΑΣ – ΛΑΟΦΙΛΟΣ – ΛΑΣΟΣ – ΛΑΧΑΡΗΣ – ΛΑΧΗΣ – ΛΕΑΝΔΡΟΣ – ΛΕΟΝΤΕΥΣ – ΛΕΠΤΙΝΗΣ – ΛΕΥΚΩΝ – ΛΕΩΔΑΜΑΣ – ΛΕΩΚΡΑΤΗΣ – ΛΕΩΝ – ΛΕΩΝΙΔΑΣ – ΛΕΩΣΘΕΝΗΣ – ΛΕΩΧΑΡΗΣ – ΛΙΝΟΣ – ΛΥΚΑΟΝΑΣ – ΛΥΚΑΙΟΣ – ΛΥΚΕΑΣ – ΛΥΚΙΟΣ – ΛΥΚΟΜΗΔΗΣ – ΛΥΚΟΣ – ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ – ΛΥΚΟΦΡΩΝ – ΛΥΚΩΝ – ΛΥΣΙΑΣ – ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ – ΛΥΣΙΠΠΟΣ – ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ
ΑΠΟ Μ
ΜΑΓΝΗΣ – ΜΑΙΑΣ – ΜΑΚΑΡ – ΜΑΚΕΔΩΝ – ΜΑΝΤΙΑΣ – ΜΑΝΤΙΟΣ – ΜΑΡΣΥΑΣ – ΜΕΓΑΚΛΗΣ – ΜΕΓΑΣ – ΜΕΓΑΣΘΕΝΗΣ – ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ – ΜΕΛΑΜΠΟΥΣ – ΜΕΛΑΝΘΙΟΣ – ΜΕΛΑΝΙΠΠΙΔΗΣ – ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ – ΜΕΛΗΣΙΑΣ – ΜΕΛΙΣΣΟΣ – ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ – ΜΕΝΕΔΗΜΟΣ – ΜΕΝΕΚΑΛΟΣ – ΜΕΝΕΚΛΗΣ – ΜΕΝΕΚΡΑΤΗΣ – ΜΕΝΕΛΑΟΣ – ΜΕΝΙΠΠΟΣ – ΜΕΝΤΩΡ – ΜΕΝΩΝ – ΜΕΣΙΝΙΔΗΣ – ΜΕΤΩΝ – ΜΗΔΕΟΣ – ΜΗΤΡΟΔΩΡΟΣ – ΜΗΤΡΟΚΛΗΣ – ΜΗΤΩΝ – ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ – ΜΙΚΩΝ – ΜΙΛΩΝ – ΜΙΜΝΕΡΜΟΣ – ΜΙΝΩΣ – ΜΝΗΣΙΚΛΗΣ – ΜΟΡΦΕΑΣ – ΜΟΥΣΑΙΟΣ – ΜΥΛΛΙΑΣ – ΜΥΝΗΣ – ΜΥΡΜΗΞ – ΜΥΡΤΙΛΟΣ – ΜΥΡΩΝ – ΜΥΡΩΝΙΔΗΣ …
ΑΠΟ Ν
ΝΑΪΡΧΟΣ – ΝΑΡΚΙΣΟΣ – ΝΑΥΚΛΕΙΔΗΣ – ΝΑΥΚΡΑΤΗΣ – ΝΑΥΜΑΧΙΟΣ – ΝΑΥΠΛΙΟΣ – ΝΑΥΣΙΚΡΑΤΗΣ – ΝΑΥΣΙΜΑΧΟΣ – ΝΑΥΣΙΝΙΚΟΣ – ΝΕΑΡΧΟΣ – ΝΕΔΩΝ – ΝΕΙΟΚΛΗΣ – ΝΕΟΚΡΙΤΟΣ – ΝΕΟΠΤΟΛΕΜΟΣ – ΝΕΟΡΟΣ – ΝΕΣΣΟΣ – ΝΕΣΤΟΡΑΣ – ΝΗΡΕΥΣ – ΝΗΡΙΤΗ – ΝΗΡΙΤΟΣ – ΝΙΚΑΓΟΡΑΣ – ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ – ΝΙΚΙΑΣ – ΝΙΚΟΔΩΡΟΣ – ΝΙΚΟΚΛΗΣ – ΝΙΚΟΜΑΧΟΣ – ΝΙΚΟΜΗΔΗΣ – ΝΙΚΟΣΘΕΝΗΣ – ΝΙΚΩΝ – ΝΗΡΕΥΣ – ΝΙΣΑΙΟΣ – ΝΙΣΟΣ – ΝΟΗΜΩΝ – ΝΟΜΙΟΣ – ΝΥΜΦΟΔΩΡΟΣ
ΑΠΟ Ξ
ΞΑΝΘΙΠΠΟΣ – ΞΑΝΘΟΣ – ΞΕΝΑΡΧΟΣ – ΞΕΝΙΔΗΣ – ΞΕΝΟΔΑΜΟΣ – ΞΕΝΟΚΛΗΣ – ΞΕΝΟΚΡΑΤΗΣ – ΞΕΝΟΚΡΙΤΟΣ – ΞΕΝΟΦΑΝΗΣ – ΞΕΝΟΦΙΛΟΣ – ΞΕΝΟΦΩΝ – ΞΕΝΩΝ – ΞΟΥΘΟΣ – ΞΥΝΟΦΡΩΝ
ΑΠΟ Ο
ΟΔΙΟΣ – ΟΔΥΣΣΕΥΣ – ΟΙΑΓΡΟΣ – ΟΙΔΙΠΟΥΣ – ΟΙΝΕΥΣ – ΟΙΝΟΜΑΧΟΣ – ΟΙΝΟΠΙΔΗΣ – ΟΙΝΟΠΙΩΝ – ΟΙΣΤΡΟΣ – ΟΛΥΜΠΙΟΣ – ΟΛΥΜΠΙΟΔΩΡΟΣ – ΟΛΥΜΠΟΣ – ΟΛΥΝΘΙΟΣ – ΟΜΗΡΟΣ – ΟΝΗΤΩΡ – ΟΝΑΣΙΑΣ – ΟΝΕΙΡΟΣ – ΟΝΟΜΑΚΛΗΣ – ΟΠΙΤΗΣ – ΟΡΕΣΤΗΣ – ΟΡΘΑΙΟΣ – ΟΡΜΕΝΟΣ – ΟΡΟΙΔΟΣ – ΟΡΤΙΛΟΧΟΣ – ΟΡΦΕΥΣ – ΟΦΕΛΕΣΤΗΣ – ΟΦΕΛΤΗΣ – ΟΨΙΜΟΣ
ΑΠΟ Π
ΠΑΓΚΡΑΤΗΣ – ΠΑΙΩΝΕΙΟΣ – ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ – ΠΑΛΑΙΜΩΝ – ΠΑΛΛΑΔΙΟΣ – ΠΑΛΛΑΣ – ΠΑΜΦΥΛΟΣ – ΠΑΝ – ΠΑΝΔΑΡΟΣ – ΠΑΝΔΡΟΣΟΣ – ΠΑΝΔΙΩΝ – ΠΑΝΔΩΡΟΣ – ΠΑΠΠΟΣ – ΠΑΡΙΣ – ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ – ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ – ΠΑΤΡΟΚΛΗΣ – ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ – ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ – ΠΕΙΘΕΑΣ – ΠΕΙΣΑΝΔΡΟΣ – ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΟΣ – ΠΕΛΑΣΓΟΣ – ΠΕΛΙΑΣ – ΠΕΛΟΠΙΔΑΣ – ΠΕΛΟΨ – ΠΕΝΘΕΑΣ – ΠΕΡΔΙΚΑΣ – ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ – ΠΕΡΙΚΛΗΣ – ΠΕΡΣΑΙΟΣ – ΠΕΡΣΕΥΣ – ΠΕΡΣΗΣ – ΠΕΤΡΟΣ – ΠΗΓΑΣΟΣ – ΠΗΛΕΥΣ – ΠΙΓΡΗΣ – ΠΙΕΡΙΩΝ – ΠΙΕΡΟΣ – ΠΙΝΔΑΡΟΣ – ΠΙΤΘΕΥΣ – ΠΙΤΤΑΚΟΣ – ΠΛΑΝΗΤΙΑΔΗΣ – ΠΛΑΤΩΝ – ΠΛΕΙΣΤΟΝΙΚΗΣ – ΠΛΗΘΩΝ – ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ – ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ – ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣ – ΠΟΛΥΑΙΝΟΣ – ΠΟΛΥΒΙΟΣ – ΠΟΛΥΓΝΩΤΗΣ – ΠΟΛΥΔΑΜΑΣ – ΠΟΛΥΔΕΥΚΗΣ – ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ – ΠΟΛΥΚΛΕΙΤΟΣ – ΠΟΛΥΚΡΑΤΗΣ – ΠΟΛΥΜΗΔΗΣ – ΠΟΛΥΝΕΙΙΚΗΣ – ΠΡΑΞΙΤΕΛΗΣ – ΠΡΟΜΗΦΕΥΣ – ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ – ΠΡΩΤΕΥΣ – ΠΡΩΤΟΓΕΝΗΣ – ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ – ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ – ΠΥΘΕΥΣ – ΠΥΘΩΝ – ΠΥΡΡΑΝΘΟΣ – ΠΥΡΡΙΑΣ – ΠΥΡΡΙΜΑΧΟΣ – ΠΥΡΡΟΣ.
ΑΠΟ Ρ
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ – ΡΟΔΟΣ – ΡΟΙΚΟΣ – ΡΑΜΦΙΑΣ – ΡΗΓΙΝΟΣ – ΡΗΣΟΣ – ΡΗΤΟΡΙΟΣ – ΡΙΑΝΟΣ – ΡΙΝΩΝ – ΡΟΔΕΙΑΣ – ΡΟΔΟΧΡΟΥΣ – ΡΟΙΚΟΣ
ΑΠΟ Σ
ΣΑΡΑΠΙΩΝ – ΣΑΡΠΗΔΩΝ – ΣΑΤΝΙΟΣ – ΣΑΤΥΡΟΣ – ΣΕΙΡΙΟΣ – ΣΕΛΕΥΚΟΣ – ΣΘΕΝΕΛΑΟΣ – ΣΘΕΝΙΔΑΣ – ΣΙΚΕΛΙΔΑΣ – ΣΕΙΛΗΝΟΣ – ΣΙΜΜΙΑΣ – ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ – ΣΙΣΥΦΟΣ – ΣΚΑΜΩΝ – ΣΚΙΡΩΝΙΔΗΣ – ΣΚΟΠΑΣ -ΣΚΟΠΕΛΙΑΝΟΣ – ΣΜΙΧΙΑΣ – ΣΟΛΩΝ – ΣΟΦΙΛΟΣ – ΣΟΦΟΚΛΗΣ – ΣΠΕΥΣΙΠΠΟΣ – ΣΠΙΝΘΑΡΟΣ – ΣΤΑΦΥΛΟΣ – ΣΤΕΦΩΝ – ΣΤΗΣΑΓΟΡΑΣ – ΣΤΗΣΙΧΟΡΟΣ – ΣΤΙΛΠΩΝ – ΣΤΡΑΒΩΝ – ΣΤΡΑΤΟΚΛΗΣ – ΣΤΡΑΤΩΝ – ΣΥΝΕΣΙΟΣ – ΣΥΡΟΣ – ΣΦΟΔΡΙΑΣ – ΣΩΚΡΑΤΗΣ – ΣΩΠΑΤΡΟΣ – ΣΩΦΙΛΟΣ – ΣΩΦΡΩΝ
ΑΠΟ Τ
ΤΑΙΝΑΡΟΣ – ΤΑΛΩΣ – ΤΑΝΤΑΛΟΣ – ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ – ΤΕΙΣΙΑΣ – ΤΕΚΤΑΙΟΣ – ΤΕΚΤΩΝ – ΤΕΛΑΜΩΝ – ΤΕΛΑΥΓΗΣ – ΤΕΛΕΣΤΗΣ – ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΣ – ΤΗΛΕΒΟΗΣ – ΤΗΛΕΚΛΕΙΔΗΣ – ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ – ΤΗΛΕΦΙΔΗΣ – ΤΗΛΕΦΟΣ – ΤΗΜΕΝΟΣ – ΤΗΡΕΑΣ – ΤΙΜΑΓΟΡΑΣ – ΤΙΜΑΙΟΣ – ΤΙΜΑΝΔΡΟΣ – ΤΙΜΑΡΑΤΟΣ – ΤΙΜΟΣΘΕΝΗΣ – ΤΙΜΟΧΑΡΗΣ – ΤΙΜΩΝ – ΤΙΜΩΝΙΔΗΣ – ΤΟΛΜΑΙΟΣ – ΤΟΛΜΗΔΗΣ – ΤΡΙΠΤΟΛΕΜΟΣ – ΤΡΟΦΩΝΙΟΣ – ΤΡΥΤΩΝ – ΤΥΝΔΑΡΗΣ – ΤΥΡΙΜΜΑΣ – ΤΥΡΤΑΙΟΣ – ΤΥΧΙΟΣ – ΤΥΦΩΝ
ΑΠΟ Υ
ΥΑΚΙΝΘΟΣ – ΥΔΡΕΑΣ – ΥΛΛΟΣ – ΥΛΟΤΗΣ – ΥΠΑΤΗΣ – ΥΠΕΙΡΟΧΟΣ – ΥΠΕΡΙΔΗΣ – ΥΠΕΡΙΩΝ – ΥΠΕΡΤΙΜΟΣ – ΥΠΕΡΒΟΛΟΣ
ΑΠΟ Φ
ΦΑΕΘΩΝ – ΦΑΙΔΙΜΟΣ – ΦΑΙΔΡΟΣ – ΦΑΙΔΩΝ – ΦΑΙΣΤΙΟΣ – ΦΑΙΣΤΟΣ – ΦΑΛΑΡΙΣ – ΦΑΛΕΑΣ – ΦΑΝΙΑΣ – ΦΑΝΗΣ – ΦΑΝΟΔΙΚΟΣ – ΦΑΝΟΚΛΗΣ – ΦΕΙΔΙΑΣ – ΦΕΙΔΩΝ – ΦΕΡΕΚΥΔΗΣ – ΦΗΜΙΟΣ – ΦΗΜΟΝΟΗ – ΦΙΛΕΤΑΙΡΟΣ – ΦΙΛΕΥΣ – ΦΙΛΗΜΩΝ – ΦΙΛΗΤΑΣ – ΦΙΛΙΝΟΣ – ΦΙΛΙΠΠΟΣ – ΦΙΛΙΣΚΟΣ – ΦΙΛΙΣΤΟΣ – ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ – ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ – ΦΙΛΟΛΑΟΣ – ΦΙΛΟΞΕΝΟΣ – ΦΙΛΟΠΟΝΟΣ – ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ – ΦΙΛΩΤΑΣ – ΦΙΛΟΠΟΙΜΗΝ – ΦΙΛΩΝ – ΦΙΝΕΥΣ – ΦΙΝΤΙΑΣ – ΦΙΝΤΥΣ – ΦΟΙΒΟΣ – ΦΟΙΝΙΞ – ΦΟΡΜΙΩΝ – ΦΡΙΞΟΣ – ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ – ΦΡΥΝΙΧΟΣ – ΦΥΛΑΡΧΟΣ – ΦΥΛΕΥΣ – ΦΩΚΙΩΝ – ΦΩΚΥΛΙΔΗΣ
ΑΠΟ Χ
ΧΑΒΡΙΑΣ – ΧΑΙΡΕΑΣ – ΧΑΙΡΕΔΗΜΟΣ – ΧΑΙΡΕΙΑΣ – ΧΑΙΡΕΣΤΡΑΤΟΣ – ΧΑΙΡΗΜΩΝ – ΧΑΛΚΩΝ – ΧΑΡΗΣ – ΧΑΡΙΔΗΜΟΣ – ΧΑΡΙΚΛΗΣ – ΧΑΡΙΛΑΟΣ – ΧΑΡΙΣ – ΧΑΡΙΝΟΣ – ΧΑΡΙΤΩΝ – ΧΑΡΙΣΙΟΣ – ΧΑΡΜΙΔΗΣ – ΧΑΡΜΟΣ – ΧΑΡΩΝ -ΧΕΙΡΩΝ – ΧΕΡΣΙΑΣ – ΧΕΡΣΙΦΡΩΝ – ΧΕΙΛΩΝ – ΧΙΟΝΙΣ – ΧΙΩΝ – ΧΟΙΡΙΛΟΣ – ΧΡΥΣΙΠΠΟΣ – ΧΡΥΣΟΚΟΜΗ
ΑΠΟ Ψ
ΨΑΛΜΑΧΑΡΗΣ – ΨΑΜΜΗΤΙΧΟΣ
ΑΠΟ Ω
ΩΓΥΓΗΣ – ΩΚΕΑΝΟΣ – ΩΚΕΛΟΣ – ΩΚΥΤΗΣ – ΩΛΗΝΟΣ – ΩΜΑΡΗΣ – ΩΡΕΙΘΥΙΑ – ΩΡΙΩΝ – ΩΡΟΣ – ΩΤΟΣ – ΩΦΕΛΙΩΝ
ΟΣΟΙ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΚΑ ΑΣ ΤΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ !
…………………………………………………………..
…………………………………………………………..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου